بارها و بارها شنیده ایم که از کلاس های آموزش ترجمه در دانشگاه ها مترجم بزرگی بیرون نیامده و نمی آید. این حرف قطعاً نه درست است و نه منصفانه و حتماً بسیاری از مترجمان خوب امروزی ما فارغ التحصیل همین کلاس های ترجمه هستند. ولی واقعیت این است که ما در آموزش ترجمه با بحرانی جدی روبرو هستیم. این بحران را می توان در شکایت مداوم خود دانشجویان دید. جایی خواندم که دلیل نا موفق بودن برنامه آموزش ترجمه در دانشگاه ها این است که ترجمه هنر است و دانشجویان برای هنر ترجمه گزینش نمی شوند و لذا افرادی که با علایق متفاوت و توانایی های اندک به این رشته می آیند طبعاً توفیقی در این کار پیدا نمی کنند. بحث نحوه گزینش دانشجوی ترجمه بحثی است که باید در جای دیگر به آن پرداخت ولی هشت سال سابقه تدریس ترجمه در دانشگاه و قبل از آن شش سال سابقه تحصیل ترجمه در دانشگاه به من می گوید که مهم ترین عامل نارضایتی دانشجویان از کلاس های ترجمه نحوه آموزش ترجمه است. ترجمه اعم از اینکه هنر باشد یا مهارت باید توسط کسانی آموزش داده بشود که خود دستی در کار ترجمه دارند و روشها و استراتژی های ترجمه را می دانند. آموزش ترجمه توسط کسانی که خود مترجم نیستند باعث شده که بین شیوه آموزش ترجمه و شیوه کار مترجمان حرفه ای تفاوت محسوسی ایجاد شود. این تفاوت طبعاً در کیفیت محصول نهایی هم دیده می شود. ترجمه های دانشجویان چون به سبک خاصی صورت گرفته از حیث کیفیت با ترجمه هایی که مترجمان حرفه ای انجام می دهند و به بازار می فرستند تفاوت بنیادی دارد. این نکته را خود من وقتی متوجه شدم که در کلاس آموزش ترجمه دکتر خزاعی فر نشستم. آنجا بود که متوجه تفاوت میان روش آموزش ترجمه و روش کار مترجمان حرفه ای شدم. و همان جا بود که تصمیم گرفتم این روش حرفه ای را به آموزش کلاسی منتقل کنم تا دانشجویان به شیوه مترجمان حرفه ای ترجمه کنند ... (به قلم سمیه دل زنده روی).
متن کامل بر روی این لینک کلیک کنید.
Link: http://manatarjome.com/news/ترجمه-دانشجویی-و-ترجمه-حرفه-ای3.html